09-08-2011 | IM Frank van de Weide
Frank van der Weide overleden
Maandagochtend 8 augustus is op 57-jarige leeftijd Frank van der Weide overleden. Zaterdagavond had ik er nog mailkontakt over met Karlijne 'Frank wil nog graag komen kijken hoe zijn werk hangt.' Maar we wisten eigenlijk allebei dat het bij die wens moest blijven, verzwakt als hij was.
Wel heeft hij de afgelopen tijd verschillende malen de galerie bezocht, want zijn werk kon niet zomaar ergens komen te hangen. Kritisch tot het laatste moment, zo ken ik Frank. Maar die kritiek betrof altijd zijn, en andermans werk, niet de persoonlijke relatie. In het gesprek dat ik afgelopen zondag met René Kijne over het conglomeraat had kwam dat ook naar voren. Als Frank bij het gezelschap was, kon het er heftig aan toe gaan. Frank geloofde namelijk sterk dat uit het konflikt de beste kunst kon ontstaan. Dus zorgde hij voor tegenstellingen, daagde uit, veranderde radicaal van mening.
Het meest kritisch was en bleef hij over zijn eigen werk:
'Mislukt experiment is de overkoepelende titel van mijn werk dat in basis een conceptueel uitgangspunt heeft.
In eerste instantie werd mijn werk gekenmerkt, niet zo zeer door afschuw voor experimenten en voortbrengselen van de empirische wetenschappen, maar door het plaatsen van vraagtekens bij het alleen recht op de ‘Waarheid’ en ‘De Waardevrijheid’ die o.a. de natuurwetenschappers in de historie hebben geclaimd.
Natuurwetenschappers is het steeds om het probleem van kennis te doen en wel om een gegronde, gewaarborgde, bewijsbare, als het ware met ‘dwang tot instemming’ demonstreerbare kennis, is volgens hen de enige juiste vorm van kennisverwerving. Het automatisch leidt tot wat zij ‘wetenschap’ noemen.
De filosoof Carnap heeft in zijn werk ‘De logische opbouw van de wereld’ de bijna fantastisch lijkende poging gedaan de begrippen van alle terreinen van de wetenschap in één samenhang te ordenen. Deze positivistische manier van denken, welke aan het begin van de 19e eeuw door de Wiener Kreisbeweging tot manifest werd gemaakt, vormt de basis van mijn werk.
In mijn werk plaats ik vraagtekens bij het positivisme waarin men door getallen en absolute synthese controle denkt te kunnen krijgen over de natuur en het leven, alsmede de overwaardering voor het rationele en exacte denken.
Het is een Platonische structuur van denken met betrekking tot diverse vakdisciplines en bevestigt m.i. het eenzijdige karakter van onze opvoeding en vorming en de daaruit voortkomende waardeoordelen in onze samenleving. Plato ging er vanuit dat alles in de kosmos schoon is. Die welgevormdheid werd in getalsverhoudingen tot uitdrukking gebracht: Álles is getal!’. Die ideeën hebben onze maatschappij in een structuur verdeeld die heden ten dage nog haar geldigheid heeft.
In mijn werk, dat in publicaties ook wel eens een ‘Donquichotte-achtige’ campagne is omschreven, probeer ik op ironische, soms relativerende dan weer sarcastische, polemische en retorische wijze via mijn beeldend werk vraagtekens te plaatsen bij deze ‘getalsmatige, functionele en nuttige’ manier van denken. Soms heeft het werk een weerbarstig en pamfletachtig karakter, soms ook esthetisch. Tevens tonen begrippen óbjectiviteit’ en ‘kwaliteit’ hun kwetsbare karakter. In bepaalde kringen noemt men mij een ‘dogmatische relativist’. Voor mij een geuze naam.
De diverse verschijningsvormen van mijn werk worden bepaald door het concept. De vorm en de materialen worden aangepast aan de gestelde thematiek. Vorm volgt de inhoud.
Het gaat hierbij om installaties, twee- en driedimensionaal werk, kunst in de openbare ruimte alsmede campagnes. Bij voorkeur zoek ik een podium die gerelateerd is aan de inhoud van mijn werk, ik zoek de discours.'
Bovenstaande is een citaait van zijn website Het is niet zo.
Persoonlijk heb ik Frank leren kennen bij de eerste bijeenkomsten van societeit de Kade, in het toenmalige Rijnoeverhuis. Het was dan ook een prettig weerzien toen ik hem na mijn terugkeer in Arnhem bij Bosch aantrof. Maar echt leren kennen doe ik hem nu pas. Nu ik elke dag naar zijn werk "de tweeling" kan kijken en er telkens weer door ontroerd word.
